شکر تیغال

این گیاه که در ساقه ی بوته ای به نام کنوره توسط حشره‌ای از راسته قاب‌بالان به نام خزوکک ( در زبان محلی خار در آور ) برای نگهداری تخم‌ها و نوزاد خود پیله‌ای می‌تند به اندازه یک فندق که سفید رنگ است. جنس پیله این حشره که از ترشحات گیاه کنوره (ماری تیغال) ساخته شده است شکر تیغال نام دارد که در زبان محلی به آن شکرکه گفته می‌شود.

سفید رنگ و به اندازه ی یک فندق بوده و در درمان بسیاری از بیماریها استفاده می‌شود که در فارسی به آن شکر تیغال گفته می‌شود، محل رویش این گیاه در گوهها است که خوشبختانه این گیاه در کوههای اطراف بنارویه به فراوانی یافت می‌شود که در برخی سالها تولید این گیاه داروویی در بوته ی کنوره بیشتر مشاهده می‌شود.

شکر تیغال ( شکرکه ) طبیعت سرد و نیمه مرطوب دارد.

شکر تیغال ( شکرکه) برای درمان و یا تخفیف بیماری های ریوی به عنوان خلط آور، برطرف‌کننده سرفه، تحریک دستگاه تنفسی تحتانی، ملین سینه، رفع خشونت سینه، صاف کردن صدا و رفع خشکی گلو، درمان تنگی نفس و آسم استفاده می‌شود. درمان های دیگری از قبیل درمان افسردگی، یبوست و چاقی، تب بری، متعادل کننده دستگاه گوارش، تسکین سوزش سردل نیز برای این گیاه ذکر شده است. شکرتیغال ( شکرکه ) برای معده و دردهای احشایی موثر است. خاصیت نوتروپیک دارد و اثر مثبتی بر حافظه و قدرت یادگیری دارد. به واسطه اثرات آنتی اکسیدانتی تری هالوز، شکر تیغال می‌تواند به عنوان یک ضد سرطان کاربرد داشته باشد. شکرتیغال در طب سنتی به عنوان طعم دهنده به کار می‌رفته است. در پزشکی قدیم به عنوان ملین و متعادل کننده دستگاه گوارش استفاده می‌کردند.

اغلب شکر تیغالها ( شکرکه ) حاوی حشره نیست ولی در بعضی موارد نیز حشره داخل آن است. زمانی که شکر تیغال که همان پیله یا غلاف حشره است، تازه باشد کمی شیرین است، ولی وقتی که کهنه شده باشد شیرینی آن خیلی کم می‌شود و طعم نشاسته ای پیدا می‌کند.