سنفیتون

توصیه : کلیه افرادی که از دارو های مهار کننده آنزیم CYP3A4یا دارو های متابولیزه شونده توسط CYP3A4 استفاده می‌کنند باید از مصرف گیاهان حاوی مقادیر زیاد آلکالوئید های پیرولیزیدینی مانند گیاه ینفیتون پرهیز نمایند

«سنفیتون» یا «اذن‌الحمار» گیاهی با گلبرگ‌های سفید، آبی و بنفش است که عمدتا در اروپا،‌ نواحی از آسیا و آمریکای شمالی می‌روید.

این گیاه مدتی به دلیل خواص درمانی برگ‌ها و ریشه‌اش شهرت داشته اما در نهایت مطالعات نشان داد که «سنفیتون» مسموم‌کننده کبد و سرطان‌زاست. از این رو در بیشتر کشورها فروش سنفیتون خوراکی ممنوع شده و استعمال موضعی آن روی زخم‌های باز نیز توصیه نمی‌شود اما می‌توان از آن در کوتاه مدت و با قرار دادن روی پوست استفاده کرد چرا که حاوی مواد شیمیایی به نام‌های «اسید رزمارینیک» و «النتوین» است. النتوین رشد سلول‌های پوستی جدید را افزایش می‌دهد در حالیکه اسید رزمارینیک در کاهش درد و التهاب موثر است. عصاره گرفته شده از ریشه‌ها و برگ‌های آن به شکل کرم و پماد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

گیاه سنفیتون یا اذن‌الحمار در علم پزشکی سابقه طولانی دارد. در ژاپن، این گیاه به عنوان دارویی سنتی از 2000 سال پیش کاربرد داشته است. همچنین این گیاه در اصل kintbone نامیده می‌شود زیرا در درمان سوختگی‌ها، کوفتگی‌، پیچ خوردگی عضلانی و دیگر التهاب‌های مفصلی مورد استفاده بوده است. همچنین مردم اروپا از این گیاه روی پوست خود قرار می‌دادند تا بیماری التهابی خود را درمان کنند و مدتی نیز مصرف خوراکی آن برای درمان اسهال کاربرد داشت.

امروزه این گیاه به عنوان جایگزین دارویی برای دردهای مفصلی و ماهیچه‌ای استفاده می‌شود. همچنین ترکیب آن با دیگر داروهای گیاهی برای درمان جراحت‌های جزئی موثر است. برخی مطالعات آزمایشگاهی حاکی از آن است که سنفیتون در درمان زخم‌ها تاثیرگذار است هرچند قرار دادن آن روی زخم‌های باز توصیه نمی‌شود.

همچنین بررسی‌ها حاکی از آن است که استفاده از این گیاه روی پوست به کاهش التهاب و درد ناشی از آرتریت منجر می‌شود. در گذشته برگ‌های این گیاه به عنوان سبزی و ریشه خشک شده آن نیز به شکل‌ دم نوش مصرف می‌شده اما امروزه مصرف خوراکی آن به دلیل مضراتی که برای سلامتی دارد، توصیه نمی‌شود.

این گیاه حاوی «آلکالوئیدهای پیرولیزیدین» است که در صورت مصرف خوراکی می‌تواند موجب سرطان و آسیب شدید کبد شود و به همین دلیل تنها استعمال موضعی آن در کوتاه مدت (حداکثر تا 10 روز) و در مواردی که خطر جذب ترکیباتش در بدن وجود نداشته باشد، آن هم تحت نظر متخصص توصیه می‌شود.